Doctor Who: The End of Time

por davidgp el 06/01/2010

Doctor Who cerró estas navidades y fin de año un nuevo capítulo, el capítulo de despedida de David Tennant y Russell T. Davies. No ha sido un gran final para el Doctor, pero ha sido algo más emotivo, un recorrido al universo que creó Davies en el año 2005, y un paso a lo que será el nuevo Doctor de las manos de Moffat (a partir de ahora spoilers…).

La verdad es que la primera parte de este The End of Time me había dejado un poco ni fú ni fá. Me había parecido un capítulo largo para lo que contaba, por qué la verdad, lo único que contaba es una persecución entre el Doctor y el Master. Nada más y nada menos. Con una pequeña aparición de los TimeLords al final del episodio.

Pero al segunda parte, ese regreso de los TimeLords ya puso las cosas un pelín interesantes. No es que fuese el mejor momento del Doctor bajo las manos de Tennant, pero al menos contestó a una de las preguntas que desde el año 2005 Davies no había contestado: ¿Qué demonios había pasado con los TimeLords en esa batalla final con los Daleks? Y la contestación de esa pregunta da más peso al personaje del Doctor, explica claramente a ese personaje autodestructivo que vimos en el año 2005, ese personaje que tuvo poco a poco que ir suavizándose, hasta convertirse en esa persona que da una oportunidad de redimirse a sus enemigos. Y al mismo tiempo Davies aprovecha para rescatar de forma heroica al personaje de Master, que a pesar de haber intentado destruir la especie humana en diversas ocasiones, siempre caía simpático.

Y sí, queda un pelín corto el análisis del capítulo, pero es que realmente no pasa nada más. El resto del episodio, como dije al principio es una despedida, se da un repaso a todos los personajes que se introdujeron a través de Davies, dando la oportunidad al Doctor de darles un regalo a cada uno de ellos, para después dejarlo morir tranquilamente.

Este año está claro que Davies soltó toda su genialidad en Torchwood, creando una mini tercera temporada maestra. Al Doctor le tocó ser segundo plato. Los tres especiales fueron entretenidos, pero no llegaron a los niveles de las cuatro temporadas anteriores. Ahora queda esperar que pasa en manos de Moffat, yo espero un capítulo estilo Blink por temporada, como mínimo.

{ 4 comentarios… read them below or add one }

Javier 06/01/2010 a las 12:15 pm

Acabo de ver as dúas partes de «The End of Time». Estiven agardando por elas ansiosamente dende «Waters of Mars».
Coincido en que este especial de Nadal foi concebido, principalmente, como despedida, tanto para Davies como para o propio Tennant [que, a falta de ver como se desenvolve o tal Matt Smith, considerarei como a mellor encarnación do Doutor].
A verdade é que, en parte, eu esperaba un final ao estilo do da terceira tempada e, en parte tamén me gustaría algún xiro inesperado tipo «Whedon», sacrificando algunha personaxe principal. Ao fin e ao cabo, trátase do final dunha era e do comezo de outra.
En xeral, a historia é pasable, non está á altura do capítulo da biblioteca ou do que ti mencionas, «Blink», pero é entretida.

Haberá que esperar á nova tempada para poder opinar se o cambio é para ben ou non.

O único que, realmente, me decepcionou un pouco foi o momento da transformación e que este ano faltou o momento «What!? … What!?… What!?»

davidgp 06/01/2010 a las 8:22 pm

Certo, non me lembraba do What!?… que pena, Moffat comenza rompendo as tradicións!!! 😉

Uruloki 06/01/2010 a las 10:04 pm

También me lo he visto y si, una despedida en toda regla. Este par de episodios bastante flojos haciendo ver bastante más interesantes los otros especiales de este año. Muy interesante descubrir al fin el destino de los Señores del Tiempo, hacía falta saber algo más sobre las razones que mueven al Doctor. Ahora nos queda Matt Smith y ver como se desenvuelve en el rol.

Lo que me ha matado es Billie Piper… ¿qué le ha pasado a esta chica?

Crucemos los dedos para que Moffat sea el mejor Moffat y ofrezca toda su maestría, hace falta para lograr superar la salida de David Tennant.

davidgp 06/01/2010 a las 11:40 pm

Uruloki, totalmente de acuerdo sobre lo de Billie Piper, por unos segundos no la reconocí… y después me dije… coño, si que debe ser bueno el gimnasio al que va!!! o lo que se tome!!!

Leave a Comment

Entrada anterior:

Entrada siguiente